Nationaal merk

Een merk wordt automatisch beschermd binnen de landsgrenzen van het land waar bescherming is aangevraagd, in tegenstelling tot handelsnamen die alleen beschermd zijn in het gebied waar de naam wordt gebruikt. Dit betekent dat merken vaak nationaal zijn. Als er merkbescherming moet komen in Azië dan moet er een aparte aanvraag gedaan worden in China, Japan, Thailand, Singapore, Zuid Korea et cetera.

Wereldwijd hanteren de marktautoriteiten vaak net een ander systeem om merkbescherming aan te vragen. De eisen zijn vaak anders (wel of geen volmacht), moet je een gemachtigde hebben (vrijwel altijd behalve in de benelux en de Europese Unie), moet het merk gebruikt worden en vooral de kosten voor het indienen van een aanvraag verschillen heel erg. (Van heel erg duur tot vrij goedkoop zoals in de Benelux). In vrijwel alle gevallen moet er dus voor elk land afzonderlijk een aparte aanvraag worden ingediend bij de nationale autoriteiten. Er zijn echter enkele uitzonderingen.

Een voorbeeld van zo’n uitzondering is België. Het is niet mogelijk om alleen voor België een merk aan te vragen. In plaats daarvan wordt een merk altijd direct aangevraagd voor de hele Benelux. Een merk krijgt als het geregistreerd is in de Benelux dan ook direct bescherming in alle drie de Benelux-landen (België, Nederland en Luxemburg). Een Benelux-merk wordt ingediend bij het BBIE, het Benelux-Bureau voor de Intellectuele Eigendom in Den Haag.