Beschermingsgebied merken

wordt Beschermingsgebied merken

Een merk krijgt direct bescherming tot aan de landsgrenzen van het land waar bescherming wordt aangevraagd. Dat is dus anders bij handelsnamen. Die geven bescherming in het gebied waar de naam wordt gebruikt. Merken zijn dus nationale merken. Dit heeft tot gevolg dat wereldwijd de systemen voor bescherming vaak verschillen (hoe vraag je het daar aan), de eisen vaak anders zijn (volmachten, eisen in het kader van gebruik) en de kosten. Eigenlijk moet overal per land een aanvraag  voor een merk bij de nationale autoriteiten worden ingediend. Echter hierop zijn een paar uitzonderingen. 

In België kan een merk niet apart aangevraagd worden, daar krijgt een merk direct werking over alle drie de Benelux landen (België, Nederland en Luxemburg). Een Benelux merk wordt ingediend bij het BBIE, het Benelux-Bureau voor de Intellectuele Eigendom  in Den Haag.

Daarnaast is er nog een Uniemerk. Zo’n merk geeft direct rechten in alle 17 landen van de Europese Unie. Dit merk wordt ingediend bij het EUIPO, het Europese Merkenbureau in Alicante, Spanje. (Alleen in Afrika heb je nog een paar vergelijkbare verdragen.)

Daarnaast is er nog de Internationale Registratie. Dit is een verdrag waar steeds meer landen bij zijn aangesloten wereldwijd. Hier wordt een aanvraag gedaan bij het WIPO in Genève. Als het WIPO de merkaanvraag heeft goedgekeurd, wordt die doorgestuurd naar alle nationale landen voor verdere behandeling. Ook hier wordt er een taks berekend per land. Een wereldwijde merkaanvraag bestaat dus niet. Gezien de kosten is het slim om, alleen merkbescherming aan te vragen in de landen waar een bedrijf nu al actief is en verwacht binnen 5 jaar actief te worden. Denk daarbij aan productie, verkoop, overslag van producten maar ook waar de grootste concurrenten zitten of waar de meeste namaak gemaakt en geproduceerd wordt.